Drie roze vlaggen

 

‘De politie mag die vlag niet zien,’ zegt een mede extinction rebellion (XR) lid dus prop ik mijn vlag verder in mijn rugzak, maar iets van de felroze stof blijft zichtbaar. XR is een wereldwijde beweging die met geweldloze acties de klimaatcrisis aan de kaak stelt. Met vijf andere XR leden zit ik in de trein naar Den Haag. Voor de eerste dag van de klimaatrebellie.

XR wil van maandag 11-10 tot en met 18 oktober Den Haag plat leggen en daarmee aandacht vragen voor het klimaat. Het biodiversiteitverlies moet stoppen en de uitstoot van broeikasgassen naar netto nul in 2025. Op een rechtvaardige manier.  

Nu ik deze column schrijf denk ik: waarom ging ik mee? Ik kan toch ook thuis vanachter de schrijftafel actievoeren? Ik heb me met de stroom mee laten voeren, ondanks dat ik het spannend vind. Maar zoals met andere demonstraties waar ik ooit aan deelnam denk ik: hoe meer mensen er meedoen, hoe meer indruk we maken en dat is de bedoeling.

 

Echter dit keer is het een vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid; een belangrijk kruispunt in politiek Den Haag afsluiten, Bezuidenhoutseweg/ Prins Clauslaan.

Na een kop koffie verdelen we ons over kleine groepjes want volgens de ervaringsdeskundigen valt het op als je met een groep loopt. De politie zou vragen kunnen stellen over wat we komen doen en ons zelfs tegenhouden. Inmiddels is mijn vlag helemaal in mijn rugzak verdwenen en zitten de stokjes van de vlaggen in de jas van mijn collega actievoerder.

En dus ga ik met twee vrouwen van onze groep ‘winkelen’ in Den Haag. Via een omweg gaan we naar de plek ‘des heils.’ Ondertussen geven we onze mening over de grote gebouwen. Er is inderdaad veel politie op de been en we zien ook ME busjes en politiewagens. Langzaam en oplettend benaderen we het kruispunt.

 

Mijn gevoel van spanning verdwijnt als we daar aankomen. Er zitten al veel XR leden op de grond zitten en ik word overweldigd door een emotie die mij verrast, de tranen springen plotseling in mijn ogen. Ik ben verwonderd: het is echt, ze hebben het voor elkaar, het verkeer staat hier stil! Dat komt vooral door een oude vrachtwagen op het kruispunt, die ook gebruikt wordt als podium. Er zitten rebellen in en onder. Een rebel heeft zich aan de auto vastgeketend. Nu kunnen onze roze vlaggen echt uit, met het embleem van XR, de X als zandloper voor de tijd die we nog hebben om de klimaatcrisis in te dammen. Want stoppen kan niet meer. De crisis is NU.

 

We hadden afgesproken achter de politie te blijven maar op dat moment was er nog niet veel politie ter plaatse en voor we het weten staan we achter een roze spandoek. Ik verbaas me over de gemoedelijkheid van de meeste politieagenten. Ze kijken vriendelijk en maken hier en daar een praatje. Hoeveel van deze agenten zijn het met ons eens? De stemming is vrolijk en ik kan me daaraan overgeven.

Op het podium worden toespraken gehouden in het Nederlands en in het Engels, die ik helaas niet kan volgen omdat wij niet voor het podium staan.

Later wordt er gezongen, muziek gemaakt en gedanst. Er ontstaat een sfeer van gemoedelijkheid en saamhorigheid.

Ook de red rebels zijn aanwezig met hun felrode kleding en mindfulnessachtige bewegingen. Ook op andere plaatsen in de stad worden blokkades opgeworpen.

Er worden flyers uitgedeeld aan verontwaardigde fietsers.

 

Ik verbaas me over twee mannen met een bord: ‘Er is geen klimaatcrisis.’ Even later zijn ze weg, volgens een collega actievoerder verwijderd door de politie! Hé, vraag ik met af, kiezen die partij? Ik neem aan dat ze escalatie willen voorkomen. Later, als ze weer in ons midden zijn doe ik samen met andere rebellen een poging met ze in gesprek te gaan, maar degene die het woord voert wil kennelijk alleen maar praten en niet luisteren. Verder worden we geïnterviewd door journalisten in opleiding.

Rebellen zorgen goed voor elkaar; er wordt ons gevraagd of we wel genoeg drinken en aan het eind van de middag wordt er eten voor de avond uitgedeeld.

Gelukkig hebben we de code onthouden van het toilet in de gang van het galerijencomplex vlakbij het café! Ik had expres al geen fruit meegenomen!

 

Om half vier waarschuwt de politie dat ze het kruispunt gaan ontruimen. Mijn collega’s willen nog blijven, ik vind het lang genoeg en loop naar het station, drie vlaggenstokjes piepen uit mijn rugzak.

Achteraf blijkt: er waren ongeveer 700 rebellen. Fantastisch.