Ria schrijft

Afgelopn zondag 26-1-2020 heb ik bij Kermis in de hel voorgelezen uit mijn boek 'De stem van Lena' En een frasment uit  mijn boek in wording met als werktitel  'De kans'  hieronder het fragment ‘Vandaag wil ik het hebben over de duisternis versus het licht, ofwel over de gedachten achter onze geblokte vloer. U ziet dat die zwart wit is. Dat is hij in al onze vrijmetselaarsgebouwen. We hebben veel symbolen die gaan over duisternis en licht.’ Deze statige ruimte met de hoge ramen met vitrage, die de wereld buitensluiten, is inmiddels vertrouwd voor Erik. Telkens verwondert hij zich over de, voor hem waardevolle, lezingen van de vrijmetselarij. Goed om de mensen om je heen beter te begrijpen en de problemen die op je pad komen te kunnen bolwerken. Voorzichtig heeft hij het een keer in een gezelschap laten vallen en iedereen keek hem vreemd aan. Sindsdien vertelt hij niemand dat hij ze bezoekt, bang dat ze hem voor gek verklaren. Zelf voelt hij zich aangetrokken

Een verhaaltje geïnspireerd op mijn reis met de trans Siberië expres   Doos ‘Doe je die dekbedden in een doos?’ ‘Ja. Een plastic zak kan open scheuren, een doos kun je in de trein op de koffers stapelen.’ ‘Je mag geen harde koffers meenemen in de Trans Siberië Expres, dus ook geen doos.’ ‘Een doos kun je induwen. Tie-wraps er omheen en klaar.’ Sergei, zijn grijzende baard moet zijn kalende hoofd compenseren, pakt het plastic servies in voor ons schoolkamp. Morgen vertrekken we naar een dorpje vlakbij Gorki, in Rusland. Het is een eind reizen, we slapen een paar nachten in de trein. Op het station van Warschau zoeken we het perron en de juiste wagon. De leerlingen hebben keurig hun paspoorten bij de hand, zoals ik had opgedragen. De provodnik, de dame die verantwoordelijk is voor de gang van zaken in de wagon, controleert ze. Zelf heb ik de tickets, dat leek me beter. Nadat de provodnik met een strenge blik deze ook heeft bekeken, stappen we in en zoeken naar onz

Nieuwe dingen leren Kunnen mensen met dementie nieuwe dingen leren? Er zijn mensen die stellen dat dat kan en dat ook stimuleren. Zelf denk ik dat we daar heel voorzichtig mee moeten zijn. Iets nieuws leren bijvoorbeeld koffie zetten met een nieuw apparaat, kan vermoeidheid, stress en of frustratie opleveren en ik vind dat we dat deze mensen niet aan moeten doen. Verder denk ik dat we daarmee onze norm opleggen aan deze groep mensen en vaak ook andere ouderen. Als je zelf koffie kunt zetten geeft dat een gevoel van zelfstandigheid. Maar dat is onze norm. Het gaat er mij ook om: willen mensen nieuwe dingen leren? Vragen ze er om? Ik maak het niet mee. Wij denken dat mensen zich er prettig bij voelen, maar is dat ook zo? Gaan we dat na en hoe doen we dat? Deze vragen stelde ik me, totdat ik in een situatie kwam waarin ik een cliënt iets nieuws moest leren. Een man met geheugenproblemen, kwam ten val en had daardoor gekneusde ribben. Hij kreeg sterke pijnstillers. Zijn