Ria schrijft

Kermis Sinds ik met pensioen ben werk ik een middag in de week vrijwillig in een woonvorm voor mensen met dementie. ‘Wie gaan er mee?’ zegt Anja, de zorgverlener, waarmee ik die middag samenwerk. We staan op het punt met een aantal bewoners naar de kermis te gaan. Dat hebben we vorige week afgesproken. Daarbij werd aangegeven dat het voor Truus niet fijn zou zijn, ze zou er te onrustig van worden. Daar was ik het mee eens. Ik kaart het aan bij Anja, zij twijfelt. Truus twijfelt ook, maar na wat aarzeling gaat ze toch mee. ‘Waar gaan we naar toe,’ vraagt ze vaak in de auto en het plan wordt telkens aan haar uitgelegd. Als we uit stappen, begint het vragen opnieuw. Ze heeft geen rollator mee, die kon niet in de auto, dus ik houd haar aan mijn arm, als we naar een tent lopen waar een optreden is van twee bekende volkszangers. Steeds trekt ze mijn arm aan en zegt: ‘Ben blij dat ik jou bij me heb.’ We komen in de tent waar veel lawaai is, ze zegt iets maar ik kan het nie

  Kwaliteitstijd Er is maar een tijd: het nu. Kunt u dat? Leven in het nu? Ik vind het een hele kunst en dat zie ik ook bij anderen. Ik maak plannen voor morgen, overmorgen, volgende week enzovoorts. Het kost veel tijd om dat te organiseren. Ondertussen vergeet ik stil te staan bij de dingen die er op dat moment zijn. Hoe komt het dat ik dat niet kan? Bang voor verveling? Bang voor het niets? Mensen die wel in het hier en nu leven, is mijn ervaring, zijn mensen met dementie en kinderen tot een jaar of drie. De belevingswereld van mensen met dementie is vaak op hun verleden gericht. Maar ze kunnen ook genieten van het nu. Wat op het moment zelf op hun pad komt, trekt hun aandacht en daar zijn ze mee bezig. Dat kan iets zijn wat ze denken, zien, ruiken, proeven, voelen. Zij staan echt stil bij de dingen. Daar kunnen wij van leren. Een mevrouw waar ik regelmatig kom, heeft veel plezier in het kijken naar de wolken. Ze ziet er soms mooie figuren in en zegt ook dat ze steeds v