Dementie en euthanasie

‘Weet u waar mijn vrouw is?’ Als ik de groepswoning binnenkom stelt mijnheer van Drunen mij deze vraag, zoals elke dag, de hele dag lang.

‘Misschien is ze even boodschappen doen,’ antwoord ik.

‘Ja,’ zegt een verzorgende, ‘dat denk ik ook.’ Langzaam schuifelt hij weer naar de huiskamer.

Mijnheer van Drunen zal nooit meer begrijpen dat zijn vrouw er niet meer is en hij blijft haar altijd zoeken. Wat moet het ellendig zijn zo te leven. Is dit ondraaglijk lijden?

Ik vind het schrijnend dat euthanasie bij mensen met dementie tot nu toe niet mogelijk is.

Mensen met beginnende dementie zeggen bijvoorbeeld: als ik niet meer kan lezen, of als ik mijn partner en of mijn kinderen niet meer herken of als ik onwaardig gedrag vertoon, hoeft het voor mij niet meer.

Het probleem is echter wel dat als mensen de diagnose krijgen, ze niet weten hoe het voelt om iets niet meer te kunnen of te weten. Want soms komt er iets anders in de plaats voor het vergeten en zijn mensen toch gelukkig. Zeker als de bejegening inlevend en positief is. Ook mantelzorgers zijn daar meestal niet van op de hoogte. Het geld echter ook niet voor alle gevallen.

We hebben de afgelopen jaren veel geleerd hoe om te gaan met mensen met dementie. En leren steeds beter communiceren met deze groep, ook met de ziekte in een gevorderd stadium.

Zelf denk ik dat mantelzorgers, artsen en zorgverleners, goed moeten observeren en contact blijven houden door goede communicatie. Ik geloof erin dat we dan in staat zijn na te gaan of iemand met dementie nog gelukkig is. Maar wat dat betreft hebben we nog een lange weg te gaan.

Is er voor mensen met dementie met een euthanasieverklaring in de toekomt toch de mogelijkheid voor een menswaardig levenseinde?

De verpleeghuisarts die in het nieuws was in verband met een rechtszaak onlangs, had de wens om euthanasie niet meer voorgelegd aan de patiënt, omdat zij volgens de arts die wens niet meer woordelijk kon uiten. Wel bleek uit de observaties dat de patiënt, ondraaglijk leed. Ze was verdrietig, boos en soms ook agressief. Was dit wellicht haar manier haar doodswens te uiten?

Daarbij ga ik ervan uit dat de bejegening in het verpleeghuis inlevend en positief was, maar dat zullen we helaas nooit weten.

Niet alleen de wilsverklaring is belangrijk bij euthanasie ook de observaties.

Dit nieuws zet veel mensen aan het denken en er wordt weer over gesproken en dat vind ik positief.

3 min