Ria schrijft

Een leugen? Ze loopt drukdoende door de huiskamer. Als ze me in het vizier krijgt lacht ze naar me. ‘Bent u hier vrijwilliger?’ vraag ik. Ze beaamt het met een vriendelijke lach en gaat verder met het opruimen van de kopjes en begint in het keukentje af te wassen. En ik trap erin. Het is de eerste keer dat ik op deze afdeling voor mensen met dementie in dit verpleeghuis werk. Die avond zorg ik voor de avondmaaltijd. Later op de avond laat ze me haar kamer zien: ‘Kijk ik heb een mooie kamer in het zorghotel hè. Met mijn eigen schilderijen aan de muur. Ik hoefde geen handdoeken mee te nemen, die krijg ik van het hotel. Al die stakkers moeten hier blijven, ik niet, als mijn huis is aangepast ga ik weer naar huis.’ Een zorgverlener vertelt mij later hoe het werkelijk zit. Deze mevrouw was in het verpleeghuis opgenomen met de leugen van haar kinderen dat ze tijdelijk in een zorghotel logeerde. Haar huis zou aangepast worden en daarna zou ze weer naar huis gaan. Ze was vaak

Samenzijn Door mijn werk als persoonlijk begeleider van enkele bewoners van een zorgcentrum zie ik ook veel andere bewoners met hun familie of vrienden in het restaurant van het verpleeghuis. Veel mensen hebben er moeite mee als hun ouders of partner dementeert. Dat is ook heel triest en het is niet gemakkelijk om dit te accepteren en er mee om te gaan. ‘Hij weet niet meer dat ik hier gisteren was.’ Of: ‘Het wordt alleen maar erger,’ zijn bijvoorbeeld opmerkingen die ik hoor. Gelukkig zie ik ook mantelzorgers die het kunnen accepteren en er daardoor beter mee om kunnen gaan. Zij kunnen zich inleven in hun partner of familielid met dementie. Zo genoot ik van een echtpaar dat ik daar vaak tegenkwam. Mevrouw is opgenomen op een afdeling voor psychogeriatrie. Haar man komt trouw elke dag op bezoek. Op vrijdagmiddag gaat ze naar de kapper en worden de haren weer mooi in de krul gedaan. Stralend loopt ze daarna naar haar man. ‘Wat ben je weer mooi,’ zegt hij dan. Laatst b