Ria schrijft

      Een mooie, lange weg   Inleiding Tijdens mijn werk als verzorgende schreef ik columns over praktijksituaties met mensen met dementie. Nu ik met pensioen ben en door corona geen vrijwilligerswerk kan doen, is daar nauwelijks aanleiding toe. Met dit essay sluit ik mijn schrijfwerk over dementie af door mijn ervaring en visie te delen. Mijn kennismaking en ervaring met de ziekte dementie ‘Daar wil ik niet werken,’ dacht ik, toen in het begin van de zeventiger jaren verpleeghuis De Herven kwam in mijn woonplaats ’s-Hertogenbosch, voor mensen met dementie. Een gebouw met twaalf verdiepingen. De benedenverdiepingen waren huiselijk ingericht. Naarmate je hoger in het gebouw kwam was dat steeds minder en op de bovenste verdieping lagen mensen in bed te vegeteren. De inrichting was kaal om te voorkomen dat bewoners iets zouden vernielen of in de plantenbakken zouden plassen. De bewoners verhuisden naarmate de ziekte vorderde een verdieping hoger en kwamen niet meer buiten. Echte

    Virusverhaaltjes   Ploempen ‘Ik heb het springtouw meegenomen, dan kun je het springen ook oefenen.’ Mijn kleinzoon Luca kijkt niet op of om naast mij op de fiets. Door de coronacrisis kwam er een eind aan de oppasdagen voor mij als oma.  Hoewel ik geen oma in het kwadraat ben, vond ik het wel jammer en het is  lastig voor mijn kinderen. Hoe moesten zij nu hun werk doen? Later dacht ik,  ik kan Luca meenemen naar buiten. Hij is zeven, ik kan hem zeggen dat we  afstand moeten houden, hij begrijpt dat wel. Ik belde mijn dochter en nog  dezelfde middag sta ik op het dijkje bij de flat en komt hij aangefietst. Hij vindt het jammer dat hij niet naar school kan en mist zijn vriendjes  maar deze middag daar heeft hij veel zin in.  De fietsen onderweg gestald, lopen we langs een kanaal, Luca ernaast en  ik op het pad langs de sloot. ‘Dan hebben we zeker afstand,’ zegt hij en stapt dapper door.  ‘Zijn we er nog niet?’ vraagt hij als we halverwege het pad linksaf slaan  en weer naast