Ria schrijft

MISCOMMUNICATIE Samen met mevrouw de Vries (92), die dementerend is, loop ik in de gang van een verpleeghuis. Mevrouw woont daar op een gesloten afdeling. Als zelfstandig zorgverlener mag ik haar wat extra begeleiding geven, als aanvulling op de zorg van het verpleeghuis. Mevrouw houd ervan om te wandelen. We horen de klik klak hakjes van de gastvrouw op ons af komen. Als ze bij ons is vraagt ze enthousiast: ‘Wat hebt u vanmorgen gedaan mevrouw de Vries?’ Mevrouw kijkt haar verbaasd aan. ‘U bent naar de gym geweest, en u vond het leuk hè,’ gaat ze verder. Mevrouw lacht. Ik zeg: ‘Het verbaast ons, de dochter van mevrouw en mij, dat er niet met de familie is overlegd over de gym.’ ‘De contactpersonen hebben daarover een brief gekregen,’ kwekt ze. ‘Maar waarom is er niet overlegd,’ herhaal ik. ‘Van de dochter weet ik dat mevrouw een hekel heeft aan de gym. Daarom wil de dochter graag overleggen.’ ‘Dat moet je aan de fysiotherapeut vragen,’ en ze roept over de gang: ‘Paul