Ria schrijft

VERBINDING ‘ Waar is de wc?’ Mevrouw van Dam, eenvoudig gekleed met trui en broek, is de weg kwijt in haar eigen huis. Samen met haar loop ik naar het toilet. Bij de deur zegt ze: ‘Oh ja.’ Met twee collega’s heb ik de zorg voor haar en haar man die ook beginnend dementerend is op me genomen. Het is moeilijk contact te maken, zoals veel mensen met dementie wijzen ze de zorg af: ‘Wij hebben geen thuiszorg nodig.’ Daarom overleggen wij veel ’s avonds telefonisch en geven elkaar tips over hoe het wel werkt met dit echtpaar. Meneer, een forse man met een flinke grijze haardos, kan zich altijd goed vermaken met boodschappen doen en werken in de tuin. Mevrouw wil met haar man mee, maar hij heeft ook de tijd nodig om even alleen te zijn. Ik houd mevrouw bezig met samen met haar het huishouden te doen en wandelen of puzzelen. Tussen de middag zit meneer plotseling alleen te eten in de keuken. Daarbij denkt hij blijkbaar niet aan mevrouw. Als ik haar wil helpen mag ik me er n

Ga er echt voor zitten In Margriet 45 lees ik een artikel over het moeilijke moment dat je tegen je vader of moeder moet vertellen dat thuis wonen niet meer gaat. Het is niet gemakkelijk aan je ouders te vertellen dat ze hulp nodig hebben en erger, naar een zorginstelling moeten verhuizen. Ga er echt voor zitten, is de raad die ouderen psycholoog Maritza Allewijn in Margriet geeft. En ook. 'Nu is het moment gekomen dat we hulp moeten accepteren.' Zelf denk ik er wat genuanceerder over. Volgens mij is het goed een dergelijk onderwerp meer terloops aan te kaarten. Als je samen boodschappen doet of een klusje in huis en je vader of moeder zegt bijvoorbeeld: boodschappen doen wordt lastig. Dan is dat een goed moment om hulp voor te stellen. En op een later moment nog eens. Geleidelijk wennen mensen aan het idee dat hulp wel fijn kan zijn. En als er hulp komt, zorg ervoor dat je er zelf de eerste keer ook bent. 'Nu is het moment gekomen dat we hulp moeten acce