Lezend reizen 

 

Als kind las ik niet, dat deden wij thuis niet. Wij waren van het bewegen, wandelen, fietsen, zwemmen, schaatsen, gymmen. Binnen speelde ik met mijn zusjes met poppen en ons pa zat vaak met ons te kaarten. Tekenen vond ik ook leuk.

Lezen, nee nauwelijks. Ik herinner me dat we de okki meekregen van school, dat vond ik wel leuk. Een meisje in mijn klas op de lagere school vertelde een keer dat ze een boek van school mee naar huis nam. Ik snapte er niets van. Een boek van school meenemen naar huis, dat mag toch niet. Het moet vast de schoolbieb zijn geweest.

We gingen een keer met de klas naar de bibliotheek. Als ik met goed herinner was die toen aan de Zuid-Willems vaart ergens boven in mijn woonplaats ‘s-Hertogenbosch. Ik stond er wat te dwalen tussen de rekken met boeken, eigenlijk maar te wachten tot we weer naar school zouden gaan. Aan het eind van de middag mocht iedereen een boek meenemen.

‘Ria, je mag een boek meenemen,’ zei de juf. Maar ik wist echt niet wel boek ik mee wilde nemen. De juf drong aan en ik pakte willekeurig een boek uit de kast. Een boek met een groene kaft met een foto van twee honden er op. En ik houd helemaal niet van honden. Afijn, dat nam ik mee. Ik herinner me niet of ik het gelezen heb.

Toen mijn kinderen klein waren ging ik naar de dagschool voor volwassenen, de moedermavo. We lazen de boeken thuis bespraken ze in de klas. Wat ontdekking en ik werd besmet met het leesvirus. Ik nam mijn kinderen mee naar de bieb en heb het virus doorgegeven. Inmiddels zijn mijn kleinkinderen ook besmet.

Laatst schreef ik een stukje in het vriendenboekje van mijn oudste kleinzoon. Een van de vragen was: welk boek raad je me aan. Spontaan schrijf ik op ‘Kruistocht in Spijkerbroek’ van Thea Beckman. Mijn zoon was als kind fan van de boeken van deze auteur. Hij heeft zelfs een gesigneerd exemplaar. Dus dat is vast een mooi boek. Maar dan moet ik het zelf ook gelezen hebben dacht ik en dus doe ik dat. Ik vond het notabene in de weggeefwinkel. Het ziet er als nieuw uit.

Nu geniet ik van spannende avonduren met Rudolf van Wege uit Amstelveen, die naar middeleeuwen reist, waar hij naar toe gaat met een tijdmachine. Per abuis kan hij niet meer terug en gaat met monniken en duizenden kinderen op weg naar Jeruzalem. Ik reis gewoon thuis op de bank mee. Nu wil mijn dochter van negenendertig die reis ook maken.