Aanvaring in de trans Siberië expres

Wat een luxe, op deze rit zitten we met drie personen in een coupé. Ik deel de ruimte met Jean en Ingrid, prima gezelschap volgens mij.

Dat heeft onze reisleidster Ingeborg goed geregeld, op onze groepsreis, de trans Siberië expres. Terwijl de rest van de groep zich door het gangpad perst, leggen we meteen onze koffers weg, anders kunnen we geen poot verzetten. Als dat klaar is opper ik om te kijken hoe de bedden omlaag moeten, want voor je het weet is het avond en ik ben een vooruitwerker. Ik kantel het tafeltje omhoog, zodat het bed er niet tegenaan komt. Ik wil natuurlijk niets vernielen, Ingrid helpt me. Plotseling hoor ik onze ‘juf’, achter me, de provodnik, op deze rit. Zij is verantwoordelijk voor de gang van zaken in de wagon. Mijn Russisch is niet meer wat het geweest is, maar het is duidelijk dat ik iets verkeerd doe. Ik draai me om en daar staat ze. Met een gezicht als een strenge schooljuf stokstijf in de gang met de vinger van haar linkerhand wijzend naast zich op de grond. Ik ben me van geen kwaad bewust, maar in een flits gris ik mijn spullen van de bank en stap naar de plek die ze aanwijst. Ik loop door naar het toilet om haar niet te laten zien dat ik sta te proesten. Wat zal er dan gebeuren? Bij het instappen kwam ze al streng over, nu ontpopt ze zich helemaal als een furie. Als ze haar ‘juf’ plek weer ingenomen heeft in de wagon, een hokje slechts met een gordijn afgeschermd, ga ik naar ‘huis.’ Wordt haar gezag thuis gesmoord en leeft ze zich uit op haar reisslachtoffers? Ingrid staat hartelijk te lachen. Het blijkt dat het tafeltje niet omhoog hoeft, het bed kan gewoon naar beneden en op de millimeter nauwkeurig langs het tafeltje. Ginnegappend installeren we onze nachtspullen en Jean heeft zijn plek in het bovenbed ingenomen met een boek en Ingrid gaat lezen op het beneden bed. Ik kijk uit het raam, een oranje gloed van de ondergaande zon schijnt over de laatste krotjes van Moskou. Die horen er ook bij.

Later koop ik een pen van de treinmaatschappij bij onze ‘juf’ en worden we weer maatjes. De pen vlakt niet en schrijft nog beter dan de mijne.