Voorbij, voorbij

Ik las het boek ‘Voorbij, voorbij’ van Clairy Polak. Hierin beschrijft zij het ziekteproces van haar man die aan Alzheimer leed. Een heel toegankelijk en leerzaam boek. Omdat het over haar man gaat en Clairy een goede journalist is, is het boek heel oorspronkelijk, van binnenuit geschreven. Zowel het ziekteproces van haar man als het proces van Clairy als mantelzorger, worden belicht.

In november vorig jaar hield ze een lezing over haar boek, in theater Perron 3 in Rosmalen. Eigenlijk was het geen lezing, ze ging samen met een redacteur van de uitgever met het publiek in gesprek.

Wat een bijzondere manier om over de ziekte dementie van gedachten te wisselen. Het leverde mooie interactie op.

Haar verhaal over de periode dat ze samen thuis wonen, zonder hulp, maakt op mij veel indruk. Dat moet heel zwaar geweest zijn, dat merkte ik ook aan de reacties van anderen. Hoe heeft ze dat volgehouden? Ze was ervan overtuigd dat zij het beste voor haar man kon zorgen. Zij kende hem immers het beste. Later geeft ze toe dat haar man eerder opgenomen had moeten worden. In het verpleeghuis leert ze beter omgaan met de ziekte en dacht: dat heb ik lang verkeerd gedaan.

In het boek beschrijft Clairy een situatie waarbij het personeel van het verpleeghuis, met een groep bewoners naar een museum gaat. Daar krijgt de groep uitleg bij verschillende schilderijen van een medewerker van het museum. Tijdens die uitleg gaan er wat mensen lopen en dat is storend.

Wat me hierbij opvalt is dat ervan uit wordt gegaan dat iedereen deze gezamenlijke manier van kijken naar schilderijen fijn vindt. Ik vraag me af waarom ze er een groepsgebeuren van maken. Mijn ervaring is dat als je mensen met dementie zelf de schilderijen laat bekijken, de kans groot is dat ze voorbij lopen aan wat hun aandacht niet trekt en blijven staan bij wat hen wel raakt. Vaak beleven ze er dan meer plezier aan. Wel heb je daarvoor een op een begeleiding nodig.

Zelf ervaar ik dat het goed is om individueel te blijven kijken en je af te vragen wie van de mensen een uitstapje leuk zullen vinden. Vaak kun je dat wel inschatten van tevoren. Vaak krijg je na afloop mooie en ontroerende reacties.