Samenzijn

Door mijn werk als persoonlijk begeleider van enkele bewoners van een zorgcentrum zie ik ook veel andere bewoners met hun familie of vrienden in het restaurant van het verpleeghuis.

Veel mensen hebben er moeite mee als hun ouders of partner dementeert. Dat is ook heel triest en het is niet gemakkelijk om dit te accepteren en er mee om te gaan.

‘Hij weet niet meer dat ik hier gisteren was.’ Of: ‘Het wordt alleen maar erger,’ zijn bijvoorbeeld opmerkingen die ik hoor.

Gelukkig zie ik ook mantelzorgers die het kunnen accepteren en er daardoor beter mee om kunnen gaan. Zij kunnen zich inleven in hun partner of familielid met dementie.

Zo genoot ik van een echtpaar dat ik daar vaak tegenkwam. Mevrouw is opgenomen op een afdeling voor psychogeriatrie. Haar man komt trouw elke dag op bezoek. Op vrijdagmiddag gaat ze naar de kapper en worden de haren weer mooi in de krul gedaan. Stralend loopt ze daarna naar haar man.

‘Wat ben je weer mooi,’ zegt hij dan.

Laatst begon mevrouw in een ritmisch tempo op de tafel te hameren en lachte daarbij. Haar man ging meedoen. Even later ging ze zingen en hij deed ook mee.

Ik lachte naar hen en de man zei: ‘Wij hebben plezier.’

Ik antwoordde: ‘Zeker, lekker doen.’

Laatst zat ik met mijn cliënt thee te drinken en het echtpaar kreeg bezoek van dochter en schoonzoon en ik ving het volgende gesprekje op.

‘Ze zeggen dat ze pillekes moet hebben, want ze wordt onrustig,’ hoorde ik de man zeggen.

‘Ik merk er niks van dat ze onrustig wordt,’ ging hij verder.

Ik had wel naar hem toe willen gaan en zeggen: ‘Ik begrijp wel dat uw vrouw bij u niet onrustig is. Bij u voelt ze zich op haar gemak, ze mag zichzelf zijn bij u.’

Echter ik wil niet zo brutaal zijn en niet verzanden in een discussie over de geleverde zorg. Toch denk ik dat wij veel van deze mantelzorgers kunnen leren. Zoals deze man: hij accepteert zijn vrouw zoals ze nu is en kan daardoor positief met haar omgaan.