Van debuut naar schrijflust.

'De stem van Lena,' geeft mij een stem in leesland. Wat voor weg legde ik daarvoor af?

Het idee: schrijven over de oma die ik niet gekend heb, ze was voor de oorlog overleden. Ik was er ineens enthousiast over. Mijn moedersmoeder leek letterlijk en figuurlijk ver weg, wij woonden in Den Bosch, zij in Noord-Holland. Mijn moeder vertelde wel eens over haar en het gezin waar ze in opgroeide, het leek een stem uit een donker, ver verleden. Het leven daar in die tijd was heel anders. Ze leefde op het platteland, haar vader had een tuinderij in het Rijk der Duizend Eilanden. Mijn moeder had twee jurken, een voor de zondag en een voor door de week. En owee als iemand door de week een koekje durfde te nemen. De groenten die haar vader met een schuit kloetend van zijn eilandjes naar huis bracht werden met het hele gezin in de keuken uitgezocht. De 'goede groentes' gingen naar de veiling, de mindere aten ze zelf op. De koolresten die op het land achterbleven na de oogst, werden vaak gebruikt om de kachel te stoken.

Als ik mijn boodschappen doe denk ik daar vaak aan. Wat bijzonder dat ik alles kan kopen wat ik nodig heb en zelfs meer...

Maar wel stapten zij in de winter achter het huis zo op het ijs, wat een rijkdom. Dat dan weer wel, jong en oud het ijs op.

Toen ik aan de slag wilde met mijn boek vroeg ik informatie aan familie, maar er kwamen geen reacties. Mijn jongste zus, de historicus, wist ook niets te vertellen. In archieven vond ik niet veel en wat ik vond riep vragen op en daarover ging ik fantaseren. Wellicht is Lena een mengeling van mijn oma en mezelf.

De eerste pennen-brouwsels werden gedeeld bij de schrijfgroep waar ik elke maandag trouw naar toe ging. Soms kreeg ik feedback die me moedeloos maakte, andere keren was het weer zo stimulerend dat ik meteen thuis door wilde schrijven.

Een docent creatief schrijven, die bij de groep de feedback rondes begeleidde was enthousiast. 'Als het klaar is, moet je echt naar een uitgever gaan, er zijn veel liefhebbers voor dit genre, streekromans.' Dit genre heeft een negatieve klank en ik wilde het niet zo noemen, maar uiteindelijk werd het dat wel. Het speelt in het verleden en nadrukkelijk in deze streek.

Ondertussen kreeg ik ook feedback van buiten waardoor ik heel erg ging twijfelen, maar over stoppen dacht ik niet, het schrijven begon op een verslaving te lijken.

Een vrouw van de schrijfgroep raadde mij aan mijn manuscript naar Godijn Publishing te sturen. Dat deed ik en Elly Godijn was enthousiast. Op tien november 2018 stapte ik in de trein naar Hoorn en daar in de trein van manuscript naar boek. Een proces dat niet altijd gemakkelijk was, de schrijflust werd door dit proces behoorlijk gesust.

Op 11 mei 2019 was de lancering met het Boek10 event in Hoorn.

Mijn moedersmoeder, ze was ver weg, maar nu is ze dichtbij.

Nu organiseer ik signeersessies en bekenden en onbekenden kopen en lezen mijn boek. Mensen die nooit lezen, mensen die juist graag een streekroman lezen en ik schrijf daar deze column over.

Mijn stem klinkt nu in leesland