HERKENNING

Als jij of een familielid de diagnose dementie krijgt levert dat angstgevoelens op. Dat is begrijpelijk, het is een afschuwelijke ziekte. Wel ben ik ervan overtuigd dat als mantelzorgers en zorgverleners steeds beter leren omgaan met mensen met dementie, we dan het leven van deze groep kunnen verlichten.

De afgelopen jaren hebben we veel geleerd en we zijn nog steeds lerende.

Hoe voelen mensen met dementie zich? Bij mijn werk met deze groep merkte ik dat dat voor mij het belangrijkste was. Ik wilde mensen een prettige middag of dag bezorgen en dat kan volgens mij door ze niet te confronteren met hun onvermogen, want dat geeft vaak onnodig veel verdriet.

Niet wijzen op hun fouten, want dat kan de stemming doen omslaan. Maar juist de mens achter de ziekte ontdekken, ze laten vertellen over vroeger en dit aanmoedigen. Meestal wordt hun stemming dan beter. Je leert hen daardoor ook beter kennen en dat kan zijn vruchten afwerpen als je later weer verbinding wilt maken.

Veel mensen zeggen. 'Ik zou het verschrikkelijk vinden als ik mijn kinderen niet meer zou herkennen.' maar je weet niet hoe het voelt als je je kind niet meer herkent.

Een voorbeeld. Een cliënt van mij met de ziekte van Alzheimer in een vergevorderd stadium gaat een middag met zijn zoon op stap. Ze rijden langs bouwwerken in aanbouw. Hij had in de bouw gewerkt en vond het allemaal boeiend en genoot van deze middag. Thuisgekomen zwaait hij bij de deur samen met zijn vrouw zijn zoon uit. Hij is in een opperbeste stemming en zegt. 'Wie is die aardige jongen?'

Hij had zijn zoon niet herkend maar had wel een mooie middag met hem.

Wat zou de reactie van zijn vrouw kunnen zijn?