Ga er echt voor zitten

In Margriet 45 lees ik een artikel over het moeilijke moment dat je tegen je vader of moeder moet vertellen dat thuis wonen niet meer gaat. Het is niet gemakkelijk aan je ouders te vertellen dat ze hulp nodig hebben en erger, naar een zorginstelling moeten verhuizen.

Ga er echt voor zitten, is de raad die ouderen psycholoog Maritza Allewijn in Margriet geeft.

En ook. 'Nu is het moment gekomen dat we hulp moeten accepteren.'

Zelf denk ik er wat genuanceerder over. Volgens mij is het goed een dergelijk onderwerp meer terloops aan te kaarten. Als je samen boodschappen doet of een klusje in huis en je vader of moeder zegt bijvoorbeeld: boodschappen doen wordt lastig. Dan is dat een goed moment om hulp voor te stellen. En op een later moment nog eens. Geleidelijk wennen mensen aan het idee dat hulp wel fijn kan zijn. En als er hulp komt, zorg ervoor dat je er zelf de eerste keer ook bent.

'Nu is het moment gekomen dat we hulp moeten accepteren.' Dit kan volgens mij dwingend overkomen.

De aard van het gesprek is ook afhankelijk van het stadium van de ziekte. Mensen met beginnende dementie kunnen het gesprek goed volgen, maar hebben juist vaak weerstand omdat ze vinden dat ze nog voor zichzelf kunnen zorgen.

Raad vragen aan een case-manager of een zorgverlener met ervaring met dementie kan ook vaak helpen.

Open en eerlijk zijn werken niet altijd is mijn ervaring, soms is een leugentje om bestwil beter. Is afhankelijk van de situatie en de gemoedstoestand van de betrokkene. Die moet je in de gaten houden.

Na een opname kunnen mensen met dementie op den duur het idee hebben dat ze thuis zijn en de mensen om hen heen zijn bezoek. Het is beter dat niet te weerleggen, dat kan onrust geven.