Ik las: Een gouden gezin. Van Jolanda Zuydgeest

Recensie

titel: Een gouden gezin.

Ondertitel: Hoe mantelzorg kapot maakt wat je lief is

auteur; Jolanda Zuydgeest

uitgave: paperback 232 pagina's

uitgever Godijn publishing te Hoorn

ISBN 978-94-92115-45-4

Wat goed dat er een boek wordt geschreven over mantelzorg. Allemaal krijgen we vroeg of laat te maken met het feit dat onze ouders zorgbehoeftig worden.

Het boek heeft toegankelijke en prettige schrijfstijl.

Deel 1 thuis

Een gouden gezin vertelt het verhaal over een gezin met negen kinderen. Nadat de vader is overleden, raakt de moeder in een depressie. Geestelijk en lichamelijk verzwakt ze en de kinderen, vooral de dochters gaan meer en meer voor haar zorgen. Echter, moeder wijst die zorg af. Voor haar hoeft het leven niet meer en ze probeert zelfs een einde aan haar leven te maken.

De dochters nemen later ook de zorg voor hun broer op zich die hartklachten blijkt te hebben.

Deel 2 in verpleeghuis

In deel 2 wordt vertelt over het verblijf van moeder in een verpleeghuis. In een schriftje worden de dagelijkse bezoekjes van de kinderen geschreven. Hier heb ik de neiging het boek aan de kant te leggen. Ik vind het rondom saai, telkens bijna hetzelfde te lezen.

Deel 3 het afscheid

In deel 3 wordt het afscheid van moeder beschreven en daarin zien we nog meer hoe het gezin, dat op elkaar is aangewezen, is afgebrokkeld.

Van een gezin, en zeker een groot gezin, wordt vanzelfsprekend verwacht dat ze samen de zorg doen. De kinderen uit die gezinnen zijn in de loop van de tijd uit elkaar gegroeid en hebben andere normen en waarden. Zo ook in dit gezin. Dat levert nare situaties op die je er nu niet bij wil hebben. Ook dat zal voor veel mensen herkenbaar zijn.

Mijn mening als zorgverlener

Dit soort verhalen is goed om te delen om daardoor met elkaar in gesprek te komen, over dit soort situaties. We praten er niet of weinig over uit schaamte. Er gaat van alles mis en we willen de vuile was niet buiten hangen.

Dergelijke situaties heb ik veel heb meegemaakt.

Wat je vaak mist en dat vind ik ook in dit geval is een goede professionele zorgverlener die een coördinator en vraagbaak kan zijn. En ook meedenkt in het zorgproces van de ouder in dit geval de moeder. Dan heb je ook kans dat je minder last hebt van familievetes, zoals in 'Een gouden gezin' beschreven worden.

Mantelzorg is niet zaligmakend. Betaalde hulp erbij kan de last verlichten. Dat is ook nodig om een gezin dat uit elkaar gegroeid is te ontlasten.

Er wordt helaas niet ingegaan op de doodswens van de moeder.

Een zorgverlener met een goede visie zou dit gezin hebben kunnen begeleiden om meer naar de moeder te luisteren en het lef te hebben haar de regie over haar leven terug te geven. Dan had ze meer zelf beslissingen kunnen nemen. Nu hebben de kinderen, met name de dochters, vooral in het verpleeghuis hun best gedaan de moeder 'beter' te maken. Dit samen met het personeel van het verpleeghuis. Het is hen niet kwalijk te nemen, meestal gaat het zo. Moeder had de moed al lang op gegeven en die tekens worden helaas gemist. Ook de centrale de zorgverlener in het verpleeghuis pikt het niet op.

Zo vind ik het schrijnend dat moeder met tegenzin naar de beweegcoach gaat. Ook als ze mager en verzwakt is. Ik weet dat dat het beleid is in verpleeghuizen, zo lang mogelijk blijven bewegen. Ik vraag me dan vaak af, waar ligt de grens? Moeder had alleen liefdevolle aandacht nodig. Dat was genoeg geweest.

Ook ben ik van mening dat het goed was geweest om na te gaan hoeveel geld moeder op haar spaarrekening had. Helaas wordt dat, zoals ik het lees, voor niemand duidelijk. Mogelijk hadden de kinderen daarvan een particulier zorgverlener kunnen betalen, die als coördinator op zou kunnen treden, zoals ik hierboven beschreef. Vaak wordt gedacht dat dat te duur is, dat valt vaak mee.

Het is voor mij duidelijk dat het gezin in de loop van de jaren uit elkaar is gegroeid en nu wordt er van iedereen verwacht dat ze mee doen in de zorg. Dat gaat dan niet meer.

Over het geheel gezien worden de dochters te veel belast. Zelf vind ik dat er zeker meer hulp had moeten komen. Helaas de overheid gaat ervan uit dat zeker in een groot gezin, het gezin het zelf op kan lossen. Echter dat werkt niet altijd zo in de praktijk.

Waarom lezen?

Ik raad dit boek aan omdat het goed is over een situatie te lezen van binnenuit. Ook is het goed hiermee een discussie aan te wakkeren waarvan ik denk dat het nodig is. Over mantelzorg. En ook om de persoon waar het om gaat, in dit geval de moeder, de regie weer in handen te geven, zoals ik hierboven beschrijf.

Mijn reactie na de tv uitzending van Jacobina op zondag van zondag 4-11-2018

Naar aanleiding van het boek: een gouden gezin. Waarin Jolanda Zuydgeeft het ziekteproces van haar moeder beschrijft.

In dit gesprek lijkt het dat de moeder van Jolanda niet meer wilde leven omdat het gezin uit elkaar viel. Die indruk wekt ze voor mij niet in haar boek. Daar lees ik dat haar moeder depressief werd omdat haar man, de vader van Jolanda was overleden.

Wat heel jammer is, is dat ook in de deze tv uitzending geen van de dames in ging op het gegeven dat er een moment in het leven van ouderen en/of chronisch zieken kan zijn, dat het leven geen kwaliteit meer heeft en men naar het einde verlangt.

Helaas bleef tijdens dit programma Jacobina op zondag het gesprek te oppervlakkig. Voor dit onderwerp zou ook meer tijd uitgetrokken moeten worden. Dit geeft een scheef beeld. Chronisch ziek en ouderen die niet meer willen leven, daar moet naar geluisterd worden en dat gebeurt te weinig is mijn ervaring.