Het begin

Vandaag gaat het beginnen. Ik ga naar Hoorn, naar Godijn Publishing. 11 mei publiceren zij werk van 10 auteurs, met een wildcard voor een 11e, onder de noemer Boek 10. Vandaag is de aftrap en krijgen we te horen wat er moet gebeuren voor het zover is.

Gelukkig is er een rechtstreekse trein van Den Bosch naar Hoorn en lekker lezend laat ik me er heen rijden.

Aangekomen maakt een jonge man, krullend haar met baard de deur van de trein open en samen stappen we uit. Hij loopt voor mij uit. Die gaat vast ook naar Godijn, denk ik. Het is druilerig weer, echt weer om binnen te zitten en je over teksten te buigen en het daar met elkaar over te hebben. Op een zeker moment zie ik de jonge man niet meer. Is hij al verder vooruit? Hij is niet veel groter dan ik, maar liep wel harder. Of is hij ergens de hoek omgeslagen?

Aangekomen bij het gebouw zie ik hem weer.

'He,' zegt hij, 'ik zag je bij de trein.' Ik beaam dat. Het is Wibo Kosters-Kalman.

Anja Maas en Jos Govaerts ken ik al. We hebben elkaars manuscripten gelezen en feedback gegeven.

Na de kennismaking gaan we aan de slag om ons manuscript te verfijnen.

We moeten het nakijken op: lange zinnen, hulpwerkwoorden, overbodige woorden.

Wat zijn mijn sterke punten en mijn zwakke punten.

Mijn sterke punt is dat ik gemakkelijk kan beginnen, met een nieuw verhaal of verder met een stuk waar ik mee bezig ben. Maar ongemerkt sluipen er bij mij veel overbodige woorden in. Die moeten er allemaal uit.

We kijken naar korte stukjes van elkaars teksten. Wibo heeft nog een overbodig woord gevonden in mijn tekst. En een te lange zin. In dat kleine stukje! Wel ja, Ria.

En dan is het echt. We tekenen de contracten met Elly Godijn. En natuurlijk worden er foto's gemaakt, door Jeroen Mies.

Na de lunch maakt hij foto's van de groep en van de auteurs alleen. Die komen op onze boeken!

Daarna gaan we aan de slag met sociale media. Voor mij wel een dingetje, ben daar niet zo'n ster in. Gelukkig krijg ik een e-mail adres van Nienke Pool zodat ik aan haar vragen kan stellen.

Na deze dag binnen zitten is het heerlijk in mijn eentje door de regen terug te lopen naar het station.

Halverwege denk ik, waar is Wibo? Niet aardig van mij om niet samen terug te lopen. Maar eerlijk gezegd ben ik wel verzadigd met gepraat en vind het prima alleen te lopen. Met muziek op mijn hoofd tuf ik naar Den Bosch waar alles in carnavalsstemming blijkt te zijn. Oh ja, elluf elluf, voor mij even geen carnaval. Ik heb andere dingen aan mijn hoofd. Het gaat er echt van komen, ik ga een boek uitgeven.