MISCOMMUNICATIE

Samen met mevrouw de Vries (92), die dementerend is, loop ik in de gang van een verpleeghuis. Mevrouw woont daar op een gesloten afdeling. Als zelfstandig zorgverlener mag ik haar wat extra begeleiding geven, als aanvulling op de zorg van het verpleeghuis. Mevrouw houd ervan om te wandelen. We horen de klik klak hakjes van de gastvrouw op ons af komen.

Als ze bij ons is vraagt ze enthousiast: ‘Wat hebt u vanmorgen gedaan mevrouw de Vries?’ Mevrouw kijkt haar verbaasd aan.

‘U bent naar de gym geweest, en u vond het leuk hè,’ gaat ze verder. Mevrouw lacht.

Ik zeg: ‘Het verbaast ons, de dochter van mevrouw en mij, dat er niet met de familie is overlegd over de gym.’

‘De contactpersonen hebben daarover een brief gekregen,’ kwekt ze.

‘Maar waarom is er niet overlegd,’ herhaal ik. ‘Van de dochter weet ik dat mevrouw een hekel heeft aan de gym. Daarom wil de dochter graag overleggen.’

‘Dat moet je aan de fysiotherapeut vragen,’ en ze roept over de gang: ‘Paul.’

Tegen mij: ‘Je mag wel even naar Paul gaan.’

‘Ik ga straks naar de fysiotherapeut, nu ben ik met mevrouw bezig,’ antwoord ik.

Als we in de kamer van mevrouw zijn, komt de fysiotherapeut binnen, richt zich tot mij en legt uit hoe de procedure met het starten van de gym is gegaan. Helaas krijg ik niet de kans mijn vraag te stellen. Jammer. Even later komt hij terug, omdat hij ook vindt dat het gesprek niet goed liep. Hij zegt uitdrukkelijk dat er met de bewoners wordt overlegd en niet met de familie. Wel met de cliëntenraad en de arts. Ook zegt hij dat mevrouw het leuk vond.

Hij legt zijn hand op zijn borst: ‘Wij doen alles vanuit de bewoners.’

Ik bedank hem voor de uitleg en dat hij daarvoor terug is gekomen. En voeg eraan toe dat ik tegen de gastvrouw had gezegd dat ik aan het eind van de middag naar hem zou komen.

‘Jammer, dat had ik niet begrepen.’ antwoordt hij.

Ik neem het mezelf kwalijk dat ik niet duidelijker was. Nu is mevrouw tot drie keer toe gehinderd door een discussie, waar ze niets van begrijpt. En de fysiotherapeut richt zich tot mij en niet tot mevrouw. Bovendien is de dochter ervan overtuigd dat mevrouw echt niet naar de gym wil. En zoals ik mevrouw ken gaat ze niet mopperen als ze er eenmaal is.

Ik krijg de indruk dat ervan uit wordt gegaan dat alle bewoners mee doen met de gym.

Bewegen is goed, maar is het ook verplicht voor iemand van 92? Bovendien, mevrouw wandelt wel graag.